Leva chovido moito dende o pasamento de Francisco Cacharro Pardo. Orballo, chuvia fina, arroiada, pedrazo, calistro, barruzo e treboada.

Caeu de todo dende aquel 8 de marzo de 2015 no que se pechou unha parte significativa da historia provincial recente.

E caeu a plomo un pétreo final. A fin dun ciclo político que enguliu a vida dun home nado para non resultar indiferente a ninguén. E cando digo a ninguén, quero dicir a ninguén.

Non se coñeceu político, fose afín ou adversario, nin muller ou home de negocios, nin catedrático ou iletrado, que non se tentase a roupa antes de dirixirse persoalmente a Francisco Cacharro. E é que Cacharro era moito Cacharro para ser un Cacharro só…

Malia as gañas que lle tiñan uns e outros, era frecuente ver nos seus atacantes episodios de atragantamento súbito antes de rematar os asaltos tan concienciudamente orquestrados.

“Pero hijo, no diga usted eso. Documéntese un poco, hombre. No ve que es una vergüenza que sus amigos o sus familiares sepan que ha dicho usted ese disparate. Yo se lo digo por su bien, ¿eh?, que a mí me da igual…”, espetoulle nun pleno a un deputado nacionalista, logo dalgún desaxuste discursivo. E fíxoo cun ton tan conciliador e pedagóxico, que todos os presentes sentimos pesar por aquel pobre home que seguro lera o que lle escribiran sen saber fixamente que cousa era.

E ó fío daquela intervención simple, intranscendente, unha de tantas, escorreu outra vez por entre as costuras políticas do presidente o remanente académico de inspector educativo mesturado en proporción exacta co aguillón político sempre afiado e certeiro. Sempre letal.

Ou aquela outra intervención gloriosa, por premonitoria, feita á calor da dialéctica plenaria, cando o aínda hoxe alcalde de Becerreá lle dirixía ao daquela presidente os máis feos, fervorosos e onomatopeicos insultos: “É vostede cómplice, corrupto e caciquil…”, narrativa aderezada coa escenografía propia das traxedias gregas, e que atopaba do outro lado a mirada serea dun Cacharro forxado nas batallas máis feroces e que, dirixíndolle a Martínez unha mirada compasiva, apostilaba cun medio sorriso de significado enteiro: “Usted desbroce, desbroce, señor Martínez, ya verá cómo recoge el fruto el chico de la cámara” (en alusión a Besteiro, sentado a carón do becerrense e que con frecuencia interviña nos plenos mirando ás cámaras dos xornalistas no canto de dirixirse ao presidente).

E así moreas e moreas de momentos únicos, enxeñosos e memorables, que entreteceron o decurso dunha parte da nosa historia ao tempo que deron “titulares torpedo”, deses polos que devecemos os deste oficio e que en política só nacen cando os apadriña un pura sangue e que, pola contra, resultan tan esquivos en tempos de mediocridade.

Cacharro e eu tivémolas tesas en máis dunha ocasión. Eu, no exercicio da sacrosanta profesión de xornalista, entregado ao poder plenipotenciario dun bo titular e dunha historia con garra. El, co convencemento de que non contabamos verdade, e coa desconfianza que a súa vis analítica e intuitiva poñía case sempre por diante.

Con Cacharro había que fiar fino e, xa se sabe, ás veces el tiña agulla fina e eu fío groso e viceversa, pero sempre recoñecín nel ao home singular que camiñaba por diante do seu tempo. Ao deseñador do proxecto provincial do que moitos aínda viven. Ao visionario de intelixencia natural e adquirida nas escoitas, nas lecturas permanentes, nas viaxes, na reflexión.

Ao home que polas tardes, ao volante do seu todoterreo, visitaba cada parroquia, cada aldea, cada lugar, e entraba en todas as casas, que coñecía polo nome: “En esta casa tienen un reloj precioso de la época colonial. Fíjate cuando entres, está al lado de la cocina”, dicíalle ao seu acompañante mentres estreitaba a man do gandeiro que viña de muxir e que aínda non a lavara. “Y este señor es Agustín de Casa de Baixo, el mayor experto en artes de pesca fluvial del contorno”, afirmaba co propósito de louvar a importancia do home que viña de saudalo coa forza e devoción do amigo de verdade.

Ese, entre outros, foi Francisco Cacharro, ou Paco, ou o Presidente. Depende de para quen.

O mesmo que morreu a mans das artes políticas que outrora tanta vida lle deran. A mans dos seus máis que dos outros, que non poderían con el se así non fose.

E o mesmo que con xesto cansado e emoción contida percorreu unha tarde escura e invernal, por última vez, cada sala, cada oficina e cada sección do Palacio Provincial, antes de darlle as chaves a “…el chico de la cámara” para evitar así a sucesión de quen, ao seu entender, o traizoara.